Mijn schoonmoeder was een schat van een mens, ik kon reuze met haar overweg en ze heeft na het overlijden van mijn eigen moeder een hele belangrijke rol voor mij gehad.
Helaas heeft dementie het voor haar erg moeilijk gemaakt om die rol de laatste jaren te vervullen, maar toch is het haar erg goed af gegaan.
Onderstaande foto heb ik in 2016 in Beieren geschoten, toen stonden we op een hangbrug. Ik stond met 'Ma' (zo noemde ik haar gewoon) wat te geinen en hierdoor moest ze lachen. Toen had ik mijn camera al in de aanslag en drukte rap af.
Omdat ik als laatste in dit gezin ben gekomen was ik erg bang dat ik als eerste uit haar geheugen zou verdwijnen. De tekenen hiervan waren met de kerstdagen van 2019 al aanwezig en had er al eens over geschreven in "Nieuw jaar en de vooruitzichten..", ze wist even niet meer wie ik was. Dit hakte er toen flink in bij mij. Gelukkig was dat maar één of twee maal dat dit gebeurde.
In mijn vorige blog "Je schoonfamilie (dementie)" schreef ik al dat ze opgenomen was in verpleeghuis De Horst. Hier is ze ruim 3 weken met heel veel zorg en liefde verpleegd door de dames van afdeling De Badde.
Tijdens deze dik 3 weken stond ik echt op het randje om definitief uit haar geheugen te verdwijnen. Als je gericht vroeg 'Wie is hij?' zag je gewoon dat ik een herkenbaar persoon was, maar een naam kon ze er niet meer aan koppelen. Je moest dan echt even wat prikkelen om die naam weer uit haar mond te horen. Ook Margriet werd af en toe verward met Josien en natuurlijk andersom.
In de tijd dat ze opgenomen was, is ze mentaal heel snel achteruit gegaan. Lichamelijk was ze ook 'op', en wilde ze gewoon niet verder. Op een gegeven moment werd ze onrustig, en bang om hetgeen dat komen gaat. Dit is erg naar om te zien, vooral omdat je niets kunt doen om die angst en onrust weg te nemen. Afgelopen maandag (8 nov. 2021) heb ik Ma beloofd goed te zorgen voor haar dochters, en (schoon)pa goed in de gaten te houden. Op dat moment drong ik tot haar door en werd ze een paar tellen heel rustig. "Jouw kamertje is klaar, ga maar.... jouw Pa en Moe wachten op je. Het is goed zo". Gelukkig merkte ik dat ze precies wist wie ze toen voor zich had, mij dus.
Een dag later (dinsdag 9 november) heeft ma in de ochtend medicatie gekregen om rustiger te worden op mogelijke pijnen te onderdrukken. Ze is in slaap gevallen, en einde van de middag heb ik nog even aan haar bed gezeten. Ze was toen heel erg rustig aan het slapen. (Schoon)pa, Margriet en Josien hebben afscheid kunnen nemen van ma, ze was nog even heel helder.
Op 10 november om een uur of 5 in de ochtend kreeg Margriet een telefoontje waar we al op aan het wachten waren: Mam is vredig en rustig overleden in haar slaap.
De laatste 2 weken waren voor haar een lijdensweg geweest, of dit door haar dementie komt of mogelijke pijnen weten we niet. Dit hebben we nooit helder uit ma kunnen krijgen.
We zijn allen verdrietig opgelucht dat mam nu geen pijn meer heeft, en eindelijk bij haar "Pa en Moe" is. Het is goed zo!
Ik geloof niet in een Hemel of zo, maar vreemd genoeg zie ik nu Ma Arents en Ma Berends voor me samen aan een tafeltje zitten en over Margriet en mij kletsen over wat we beleefd en gedaan hebben; getrouwd, huisje gekocht en nog meer.
Verder ben ik heel erg dankbaar voor hetgeen wat Ma Arents voor mij betekend heeft, ze stond voor ons klaar mochten we het nodig hebben.
Ook ben ik zielsgelukkig dat ik tot het laatst in haar geheugen heb mogen blijven. Ik was erg bang dat dit niet meer ging lukken.
Het versje uit mijn vorige blog mag ik nu herschrijven:
Voor mij was ze er nog wel, maar ook weer niet...
Voor haar was ik er nog wel, goddank tot het eind!
Voor hen was ze er nog wel, maar ook weer niet...
Voor haar waren ze er nog wel, goddank tot het eind!
Rest mij nog mijn diepe bewondering en respect uit te spreken voor mijn schoonvader Daniël, dat hij al die jaren zo liefdevol voor zijn vrouw heeft kunnen zorgen.
Maar ook naar mijn vrouw Margriet, die haar vader zo goed en kwaad als het ging bijgestaan heeft. Maar ook mag ik Josien niet vergeten, die heeft deze hele periode flink haar best gedaan om haar steentje bij te dragen.
Ook een enorme dank naar de dames van De Horst, afdeling De Badde, dat ze met hun engelengeduld zo goed en liefdevol voor ma hebben gezorgd, en voor zover het kon ook ma zo comfortabel mogelijk maakten.
Dag mam, ik zal je missen. Je hebt je rust nu gevonden. Het is goed zo...