Je schoonfamilie (dementie)

Op 8 januari 2020 schreef ik al wat over mijn schoonmoeder (zie Nieuw jaar en de vooruitzichten..) en dat ik als eerste uit het geheugen zou verdwijnen.
Met de kerstdagen 2019 was dit even ook zo, maar we zijn nu bijna 2 jaar verder en 'mijn' plekje in het geheugen van mijn schoonmoeder was nog stevig te noemen. Dat ze mij toen even niet meer herkende was gelukkig van korte duur.
Helaas is dementie/alzheimer geen ziekte die met pillen, operaties of andere behandelingen te genezen is. Met medicatie kan het wel vertraagd worden, maar de patiënten zullen uiteindelijk steeds verder afglijden. Zo ook mijn schoonmoeder.

Tot enkele weken terug was de situatie met juiste medicatie nog wel te overzien, maar op een gegeven moment lukt dat ook jammer genoeg niet meer.
Afgelopen vrijdag (15 oktober 2021) is besloten over te gaan op een crisis opname op een gesloten afdeling. Moeilijk besluit, moedig.. maar helaas onvermijdelijk.
We wisten dat het er aan zat te komen, maar niet zo snel. Gelukkig krijgt schoonmam nu de zorg die ze zo hard nodig heeft, en kun je gelukkig nog op bezoek.
Als je haar nu foto's laat zien met haar familie er op weet ze de mensen wel te benoemen, maar ik sta nu echt op het randje te verdwijnen uit haar hoofd.
Ze herkent mij wel, ziet een bekend gezicht maar weet er geen naam meer bij te noemen. Na even helpen komt het er wel met veel moeite uit.
Dus mijn voorspelling van bijna 2 jaar terug komt dus uit. Je weet dat het er aan zat te komen, maar die mokerslag ga je zeker voelen, en dat gaat pijn doen.
Het is een herhaalde afscheid van één en de zelfde persoon, iemand waar je best een goede band mee had (eigenlijk nog hebt, ergens...)

Voor mijn schoonvader brengt dit besluit nu wel rust, de zorg die hij jaren verleende is nu door professionele mensen over genomen, mensen die dit met alle liefde doen. Dat we diepe bewondering voor zijn zorg verlening hebben wil hij niet horen, "dit doe je gewoon".

Margriet ziet nu enkele zaken waar ze verschrikkelijk veel moeite mee heeft, dat haar moeder het besef heeft dat er wat aan de hand is en daarbij ook de machteloosheid en de angst in moeders ogen. Het wel willen maar niet meer kunnen helpen van je eigen moeder. 

Ook zie ik dat bij mijn schoonzusje. Haar moeder vraagt weinig naar haar, maar herkent haar nog wel op foto's etc. Dat Josien hier heel erg verdrietig om is mag geen verrassing zijn, en het raakt je enorm om dat te zien. Juist omdat ik ook een hele goede band met Josien heb, veel voor haar heb mogen en nog mag doen.

Al deze zaken die ik laten mij vanzelfsprekend ook niet onberoerd. Ik probeer zo veel mogelijk de steun en toeverlaat te zijn voor de momenten dat de tranen vloeien, en dan zullen bij mij ook wel de ogen nat worden. Schoonma was (ergens is ze nog steeds) mijn 2^e moeder.

Ik heb geprobeerd Josien uit te leggen wat dementie ongeveer is. Ik vertel dan dat iemand diep van binnen nog steeds de zelfde persoon is die je altijd gekend hebt, maar dat er een muur omheen gemetseld is die niet af gebroken kan worden. Die muur zorgt er dan voor dat je uiteindelijk niet meer uit je 'oude ik' kunt putten als het gaat om herinneringen, herkenning en je handelen. In het begin is die muur erg laag en kun je er nog over heen kijken maar die muur blijft groeien totdat die zo hoog is dat je niet meer kunt zien wat er aan de binnenkant is: je herinneringen, je ervaringen, je kennen en kunnen en ga zo maar door.
Dus ik vertel Josien dus dat ergens diep van binnen is het nog steeds de moeder die je opgevoed heeft en veel van je houdt, maar het komt niet meer door die vervelende onverwoestbare muur heen.
(Deze uitleg is prima van toepassing op onze situatie, maar die geld mogelijk niet voor andere families die in het zelfde alzheimer schuitje zitten.)

We hopen met zijn allen dat moeder nog ergens een permanente plekje mag krijgen zijn ons in de buurt. Dit scheelt dan heen-en-weer reizen voor de bezoekmomenten die we ook door willen laten gaan en het is toch nog een beetje bekende omgeving voor ma. Voor een patiënt is het altijd wel fijn bezoek te krijgen, en we willen in ieder geval minimaal één keer per dag tijd maken om bij onze (schoon)moeder op bezoek te gaan. Niets is erger dan geen bezoek of eenzaamheid.
Het gaan lastige tijden worden, we zullen allemaal moeten wennen aan die ene lege stoel bij Pa (en Ma) thuis.

Voor mij is ze er nog wel, maar ook weer niet...
Voor haar ben ik er nog wel, maar ook weer niet...
Voor hen is ze er nog wel, maar ook weer niet...
Voor haar zijn ze er nog wel, maar voor hoe lang?