Nieuw jaar en de vooruitzichten..

Ik schrijf niet veel in mijn blog, maar soms moet je gewoon iets kwijt.
2019 was voor Margriet en mij een intensieve maar toch een erg goed jaar. Kwa gezondheid klagen me nu nog helemaal niet.
Op persoonlijk vlak gaat het ook gewoon goed en zijn er enkele dingen veranderd. We zijn op 7 februari getrouwd en hebben op 1 april de sleutels gekregen van onze eerste koop woning. Veel zaken zijn in goede zin veranderd bij ons 2-en.

Echter speelt er ook bij mijn schoonmoeder een vervelende kwaal: dementie. Hier worstelen we al een paar jaar mee, maar nu gaan de veranderingen wel erg hard. Ik had al voorspeld bij Margriet dat ik als aangetrouwde het eerst zou 'verdwijnen' uit het geheugen van Ma. Tot mijn verdriet moet ik concluderen dat ik hierin de spijker goed geraakt heb. Ze heeft mijn schoonvader al enkele keren gevraagd 'wie is die jongen bij Margriet, ik ken hem niet...' Ik kan alleen zeggen dat dit erg hard aankomt, harder dan ik verwachtte ook al zat je er op te wachten. Ik vrees dan ook voor het moment dat schoonma haar eigen dochters niet meer zal herkennen, of haar eigen man...
Vroeg of laat zal dat gaan gebeuren.

Toen mijn eigen moeder plots overleed in december 2001 had ik tegen mijn schoonmoeder gezegd 'nu doe jij bij mij een stap naar voren', en die rol heeft ze erg goed vervuld. Het voelt nu eigenlijk wel een beetje dat je je moeder opnieuw verliest. Je schoonmoeder zou nooit de plek kunnen innemen van je eigen moeder, en dat heeft schoon Ma ook nooit geprobeerd. Toch gevoelsmatig zijn er wel gelijkenissen bij het verlies. Ze is niet je eigen moeder, maar wel de moeder van je vrouw. En in tegenstelling tot de vele cliché's over schoonmoeders kon (euh, kan!) ik goed met haar overweg.

Iedereen die te maken heeft (gehad) met familie leden die met dementie/alzheimer kampen weet dat de persoon die het betreft nooit mee de zelfde zal zijn als voorheen. In die zin heb je eigenlijk al afscheid moeten nemen van iemand die toch belangrijk voor je is. Fysiek zijn ze er nog, maar mentaal helaas niet meer.
Wel heb ik enorme bewondering naar mijn schoonvader, die 24 u per dag met zijn dementerende vrouw leeft en probeert er voor te zorgen. Tot nu toe gaat dit redelijk, maar er komt op een gegeven moment dat dit niet meer gaat... en dan??

Hoe we de toekomst moeten gaan invullen is nu nog niet te zeggen, maar dat moment van "beslissingen nemen en stappen zetten" voor de deur staat is nu wel helder. Hoe en wanneer dit gebeurd kan ik nu niet zeggen. Er zijn heel veel factoren die goed afgewogen moeten worden.
Ik kan alleen hopen dat we voor ons allemaal goede beslissingen kunnen gaan nemen die voor iedereen acceptabel is. Ik zal me als aangetrouwde ietsje afzijdig gaan houden en proberen wel de grote steun te kunnen zijn. Het is niet aan mij om te zeggen 'dit moeten we doen, en zo gaan we het regelen', ik kan slechts mijn mening geven en ideeën opperen.

Maar zolang het nog mogelijk is leuke dagen te beleven, moeten we die momenten ook proberen te pakken. Het zal wel steeds lastiger gaan worden...
Ik weet wel dat 2020 niet zo fraai zal worden als 2019 was... Maar we maken het beste er van.