intensieve tijd achter de rug...

In December schreef ik al over de zorgen bij mijn schoonzus Josien.

Afgelopen maanden was het wachten op een bericht uit Groningen dat de goedaardige tumor verwijderd zou worden bij Josien. Zoals altijd duur wachten gewoon erg lang. De dokter verwachtte dat voor 31 juli de operatie wel geweest was.
Helaas kwam ging Juli en kwam Augustus... Uiteindelijk kwam de brief met daarop de geplande datum: maandag 26 augustus 2019. Het lange wachten heeft geloond. Vrijdags er voor was de feitelijke opname op de afdeling, maar omdat Josien nog niet geholpen was mocht ze eerst nog met weekendverlof naar huis, zolang ze zich op zondag voor 20.00 weer meld op de afdeling.
Zo gezegd, zo gedaan... Ik moest die zondag nog werken dus kon niet mee. Beetje brutaal heb ik de centralisten van de taxi gevraagd 'Is er heel misschien nog een rit naar Groningen zo rond 20.00u 's avonds?' met een beetje uitleg.
Als die er niet was had ik gewoon pech, maar er was nog een ritje die kant op en ik zou die krijgen zodat ik toch eventjes naar Josien kon. Aan die planner natuurlijk mijn hele grote dank!! Mooi dat het zo kon.
Rond 20.15u liep ik daar de kamer in, en 3 gezichten (schoon-pa, schoon-moe en Josien) keken erg verbaasd 'Jij hier?' Margriet wist het van me en die heeft het stil gehouden.
Leuk voordeel is dat je als taxi-chauffeur de wagen letterlijk voor de hoofdingang kunt parkeren waar je privé niet mag staan, en geen parkeergeld hoeft te betalen! Ideaal toch?? ;)
Maar goed, na het bezoekje van een kwartiertje terug de taxi-bus in voor nog 2 ritjes. Mijn dienst duurde langer dan tot 21.00u, maar mag niet mopperen als je op zo'n manier hulp krijgt van je plannende collega's. Voor-wat, hoort-wat vind ik, dus kom maar op met die ritjes! Tegen 23.00u was ik weer thuis.

De maandag was gearriveerd... op tijd je nest uit om voor 7.00u bij Josien te zijn die als eerste onder het mes zou gaan. Tegen 7.15u was ze klaar voor 'transport' naar de operatie kamer, en net als in december zou ik met haar mee gaan helpen met de moeilijke vragen bij de voorbereiding.
Wat ik niet verwachtte was dat ik een blauwe overall en een haar-mutsje aan kreeg om ook helemaal mee te gaan helemaal in de operatie-kamer. Hier weer een paar lastige vragen, enkele infuusnaaldjes geprikt, plakkers voor de monitor en uiteindelijk het kapje over je mond en neus. Best heftig om iemand die je zo helpt en je erg na staat onder narcose te zien gaan... Dit maakte best indruk, naast alle apparatuur en geluiden maar ook de hoeveelheid mensen die allemaal een eigen taak hebben. En dan sta je daar een beetje te kijken naar Josien die langzaam haar ogen sluit en vertrekt naar dromenland.
Toen kon de operatie beginnen, ik werd door één van de medewerkers naar de uitgang gebracht en kon voor ons het lange wachten beginnen. De operatie zelf zou 3 à 4 uur duren, maar al met al hebben we bijna 5 uur zitten wachten.

Om 13.00u kreeg ik het eerste telefoontje, dat de operatie geslaagd was en Josien op de Intensive Care van de OK lag en dat ze straks naar de uitslaap mocht. Nog geen half uur later het 2e telefoontje: Josien ging naar de uitslaap en ik mocht er alvast naar toe, dus ik me daar melden met haar knuffel-uil. Normaal mogen familie etc. niet in die kamers komen, dus de zuster daar keek me aan van 'Wat doe jij hier, je mag hier niet zijn!'. Een collega van haar zag me staan en wist direct wat de bedoeling was en regelde de rest. Ik heb al-met-al ruim 2 uur bij Josien in de uitslaapkamer gezeten, de verpleegkundigen van antwoorden kunnen voorzien. Josien was ver weg heeft hiervan helemaal niets mee gekregen. Gelukkig reageerde ze wel op het noemen van haar naam, want op een gegeven moment wilde ze al het druk-verband dat om haar hoofd zat weg halen, dus ik zeggen 'Josien, niet doen. Laat het verband zitten!', waarop ze daarmee stopte. Ondertussen kreeg ik wel de vraag of ik al wat had gegeten (ja dus) en trek had in een kopje koffie (ja, graag!). tijdens deze 2 uurtjes heb ik wel kleine dingetjes gedaan: een paar keer het klipje over de vinger voor hartslag/bloeddruk/zuurstofwaarde terug doen op een vinger, een dopje van het infuus die er af gevallen was er weer op draaien, Josien steeds weer toedekken (achteraf bleek dat ze het erg warm had) etc... kleine dingetjes dus zonder de verpleging in de weg te zitten. Je zag dat de verpleegkundigen met veel liefde hun vak deden in die zaal... petje af hoor!

Tegen half vier 's middags mocht Josien terug naar zaal, waar de rest zat te wachten in de dagverblijf. Pa, Ma en Margriet konden haar dan nog even zien en daarop hebben wij in het UMCG restaurant even wat gegeten.
Nog eventjes naar Josien en dan naar huis.. Ze had niets aan onze aanwezigheid nu, want ze sliep erg veel die dag. Niet zo vreemd trouwens. Om 20.00u waren we weer thuis na een erg lange dag.
Het was een vermoeiende maar ook indrukwekkende en lastige dag, maar ben nog steeds blij dat ik Josien kan en mag helpen bij deze hordes die ze in haar leven moet nemen.

Dinsdags zagen we de wond op Josien haar hoofd.. man, was een jaap!! Nu op naar herstel, maar met hulp van ons allen gaat dat zeker lukken.
De rest van de week ging het steeds beter en nu op donderdag (vandaag, de 29^e) mag Josien naar huis... Erg blij mee. Eerst een paar dagen bij ons, en straks lekker terug naar haar eigen stekkie.
Dit hebben we nu gehad, op naar de periodieke controles om dit allemaal in de gaten te houden.

Moe maar voldaan weer aan het werk gegaan vandaag.