Vervolg op In Memoriam: Luna
Zondag direct na het inslapen van Luna hebben Margriet en ik al besloten dat Luna weer thuis zal gaan komen. Gisteren (3 sept) is ze gecremeert in Stadskanaal.
Vandaag hebben we Luna weer opgehaald en hebben we kort de tranen weer even laten gaan. De urn waar Luna nu in zit is een blauwe, een verwijzing naar die mooie blauwe ogen die Luna had. Nu heeft Luna een plekje in een kast gekregen waar ze af-en-toe stiekem in lag te slapen:
In deze vitrine staan/liggen allemaal spulletjes over ruimtevaart, van Mercury, Gemini, Apollo tot en met de Space Shuttle en ISS en zelfs een LEGO mars-wagentje.
Ook zie je dat er boeken in staan. Luna vond het nodig om geregeld links onderin de vitrine op een T-shirt te gaan liggen slapen. Soms tot vervelends aan toe. Die T-shirt zit nog vol onder de kattenharen, ook wat van Sterre.
Onze vorige kat (Mipie) is ook na haar crematie weer thuis gekomen. Dit was dan al 16 jaar terug. Mipie staat in de vensterbank, maar Luna zat daar nooit. Die vond de vitrine lekkerder liggen, naast dat er een andere vensterbank speciaal voor de kattendames is ingericht.
Vandaag hebben we dan een urn voor Luna uitgekozen, en hierin is ze weer thuis gekomen. Ook een pootafdruk (in het hart-vormig blikje) en een flinke pluk haar liggen er bij. Dat haar is voor mij een balangrijk stukje tastbaarheid van Luna.
Het gemis heb ik in deze korte tijd nog geen plekje kunnen geven, als ik 's ochtends beneden kom sta je nog steeds te wachten op die mauw die ze altijd gaf. En 's avonds op de bank als je TV zat te kijken mis je gewoon de warmte op schoot, of als je even een tukkie op de bank wil doen... even naar je hobby-hok.... Haar plekje is leeg en blijft leeg (voorlopig). En dan zit je toch weer even met vochtige ogen.
Waarom een 'voorlopig'? In de toekomst komt er wel weer een kitten die in de voetsporen van Luna mag gaan treden. Een gezegde is dat een kat altijd pootafdrukken op je hart en ziel achter laat, en Luna heeft bij mij dat zeker gedaan op een onuitwisbare manier.
Nu moet ik zelf wel gaan uitkijken niet te gaan zoeken naar een 2e Luna, ieder dier heeft ook zijn eigen karakter en nukken, maar toch ga je vast ongewild vergelijkingen maken als het zover is.
Bewust kies ik er voor nu nog niet op zoek te gaan omdat ik eerst enorm moet wennen aan het gemis en omdat Margriet en ik straks nog een weekje weg gaan. Dan wil je een nieuw huisgenootje niet gelijk hele dagen zonder personeel laten zitten, ondanks dat er goede verzorging klaar staat.
Even terug naar afgelopen maandag: ik ben 'gewoon' aan het werk gegaan, maar mijn emoties liepen dusdanig hoog op dat het gewoon niet meer ging. In overleg heb ik mijn dienst afgebroken en ben naar huis gegaan. Dank aan mijn werkgever/collega's voor het begrip. Veel mensen zouden denken 'Het is maar een kat... doe ff normaal'. Voor mij was Luna veel meer dan 'zomaar een kat'. Ze was bijkans mijn schaduw.
Je leest wel eens dat een kat iemand uitkiest voor 'het leven'. Ik heb geleerd dat dit ook echt gebeurt. Luna heeft mij uitgekozen en mij ook (denk ik) mede gevormd tot wie ik nu ben.
Helaas heb ik nu ook even moeite om mijn hobby-hok (of shack in termen van een zendamateur) te gaan zitten rommelen. Je mist een knorrend poesbeest naast je in een radiator-mandje.
Nu hoor ik enkelen al denken "en Margriet dan??". Natuurlijk mist die Luna ook verschrikkelijk en heeft ook om haar gehuild. Maar omdat Luna echt 'mijn' maatje was vind ze het ook heel vervelend als ze 's avonds op de bank kruipt en Sterre komt lekker bij haar liggen. Margriet ziet mij dan zonder Luna op de bank zitten en dat vind ze gewoon vervelend en naar om dit zo te zien. We zaten iedere avond heel gezellig met onze eigen kat op schoot op de bank.
En Sterre?? Die is niet echt fanatiek op zoek naar Luna maar merkt wel het verdriet en gemis bij haar personeel. Toen we vanmiddag thuis kwamen met de urn van Luna kwam ze wel bij mij voor een stukkie troost. Dan is die rooie ook toch ook een heeeeel klein beetje 'mijn maatje'.