Afgelopen september werden we geconfronteerd met het verlies van een kattenbeestje : Luna.
Hoewel dat mijn kat niet was deed het me wel iets , en ik kan het verdriet ook wel snappen als je afscheid moet nemen van een huisdier.
Zelf hebben Tina en ik dat onlangs ook helaas moeten ondervinden : we hebben ons mecheltje Waldo 13 januari '25 over de regenboog laten gaan.
Hij sliep altijd bij ons op de slaapkamer , om boven te komen moest hij de trap op en dat ging 'm altijd goed af......de trap af naar beneden ook trouwens..
De laatste weken ging dat moeizamer maar ondanks de ongemakken aan zijn achterhand presteerde hij het nog steeds om boven te komen.
op een gegeven moment lukte hem dat niet meer waardoor hij onder aan de trap stond te piepen en blaffen , en naar boven gedragen worden wou hij beslist niet.
Ik trok dan de dekens van het bed af , nam een kussen mee en ging dan in de woonkamer op de bank slapen zodat Waldo rustig bleef.
Gaandeweg ging hij lichamelijk steeds harder achteruit , kwam lastiger overeind als hij ergens had gelegen en ik merkte aan 'm dat het pijnlijk werd.
Dat werd duidelijk als 1 van ons een stoel of iets dergelijks verplaatsten in de woonkamer -> normaal kwam hij dan in de benen en ging dan ergens anders liggen zonder te morren , nu trok hij grommend zijn bovenlip op en dat is een voorbode op datgene wat je absoluut niet wil : gebeten worden.
Sinds 13 januari is het stil bij ons in huis...de dagen na het inslapen waren ronduit hopeloos : als je even de deur uitgaat , later weer thuis komt en de deur dicht doet stond hij je al kwispelend op te wachten , nu stond ik daar met de huis / autosleutels in de handen en rollen de tranen over m'n wangen.
Of er na Waldo weer een hond komt is nog de vraag : eerst dit maar eens verwerken en dan zien we na de zomer wel weer.