Vandaag, 13 jaar terug....
Op zondag 30 december 2001 belde mij pa me op om 9.00 uur ’s ochtends. Ma was bij het sneeuwschuiven onderuit gegaan en ze zouden even naar het ziekenhuis gaan.
Mijn eerste gedachte was daarom dus ‘die zit dus een paar weken met haar poot in het gips’. Ik hoorde nog zeggen ‘we komen vanmiddag wel even langs…’
Margriet en ik zouden naar een verjaardag gaan van een oud-vriendin van Margriet, maar nog geen half uur later kregen we een 2e telefoontje met de harde woorden van een buurman ‘Je moeder heeft het niet gered…‘ Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet welke buurman dat was.
Ter plekke vergaat jouw vertrouwde wereldje en denk je dat je je verstand zou verliezen.
Mijn moeder is ’s ochtends na het uitlaten van de hond weer naar buiten gegaan om het sneeuw dat in de steegjes ligt aan de kant te schuiven. Als je daarmee te lang wacht heb je vanzelf een ijsbaan was haar redenatie. De buurman zag dit alles en zei nog dat hij even zijn koffie op dronk en daarna mijn moeder zou helpen met sneeuw schuiven.
Nog geen 5 minuten later kwam hij naar buiten en mijn moeder lag al dood in de steeg.
Voor haar natuurlijk een perfecte manier om te gaan; snel en pijnloos. Voor ons echter…
2 weken voordat ze 52 jaar zou worden is ze overleden.. waar exact aan?? Dat is niet uitgezocht.
Een dag later (31 dec.) toch nog ‘gezellig’ oud-en-nieuw zitten vieren bij en met vrienden. Op een vreemde manier voel je je schuldig aan het feit dat je gezellig probeert te doen terwijl je net een dag eerder je moeder verloren bent.
Ondanks de ellende waar je dan in zit hebben vrienden hun best gedaan er toch een beetje gezellig te maken. Dit is ze wel gelukt, en op zulke momenten weet je dus ook echt wie je vrienden zijn.
Nog geen half jaar hiervoor zijn Margriet en ik verhuisd naar waar we nu nog wonen. Helaas heeft mijn moeder het eindresultaat nooit mogen bekijken.
Ook andere futiliteiten zoals het halen van een instructeursdiploma bij de reddingsbrigade kreeg een heel andere lading. Mam heeft wel mee gekregen dat ik met die cursus gestart was, maar nooit geweten dat de diploma ‘in the pocket’ zit.
Bij het tekenen van die diploma komen de waterlanders wel ff… Ben dus na het examen nog even naar het crematorium geweest.. “Mam ik heb het gehaald, hier is mijn diploma!”
Intussen is er heel veel gebeurd: ben oom geworden van Wouter en Koen, mijn broer is getrouwd en nog veel meer. Ik ga niet alles opsommen, van dan zit ik hier volgend jaar nog…
Ook probeer ik ieder jaar nog ff naar ‘ma’ te gaan, even goeiedag zeggen…