Afgelopen week heb ik enkele momentjes gehad waar ik toch weer en beetje verdrietig word van het overlijden van Luna begin September dit jaar.
Hoe komt dat nu... Eigenlijk best eenvoudig. Sinds vorige week hebben we een kitten in huis gekregen (zie Welkom Nala).
Nala is erg speels, maar dat is niet gek gezien haar leeftijd (bijna 15 weken op het moment van schrijven) en daar kan ik enorm van genieten; een grijns van oor tot oor heb ik als ik met een laser haar bezig houd of er een simpel touwtje haar aandacht pakt.
Tegelijkertijd denk ik ook weer aan de pret die ik met Luna gehad heb, die ging ook op 'hogere' leeftijd ook nog fanatiek achter een laser of een touwtje aan en dan komt het gemis van mijn maatje weer in beeld.
Dan zie je ook dat geluk en verdriet erg dicht bij elkaar liggen. 
Deze foto is een dag nadat Nala is gekomen gemaakt door Margriet, ik denk dat wel duidelijk is dat ik een echte 'katten-vent' ben. Nala ligt hier redelijk rustig op de bank naast me te knorren. Gelukkig gaat het erg goed nu hier bij ons thuis en hoeven we ons geen zorgen te maken dat het tussen haar en Sterre niet klikt.
Als ik naar mijn hobbykamer ging, kwam Luna mij heel vaak achterna. Na haar overlijden heb ik de mandjes die ik in mijn kamertje aan de radiator had hangen weg gehaald en kon de eerste week er niet zijn door het gemis. Een tijdje na Luna's heengaan kwam dat ook langzaam weer op gang.
Nu Nala er is hoop ik dat ze een vergelijkbaar dingetje gaat doen, dat ze uit haarzelf achter mij aan komt voor wat knorrend gezelligheid in mijn kamertje (shack). Ik heb één mandje weer terug gehangen aan de radiator. Het gemis van Luna is er nog steeds, maar het wordt een heel stuk makkelijker met Nala.
Vooralsnog neem ik Nala zelf mee naar mijn hobby-kamer en dan kruipt ze zelf van mijn schoot al spinnend in zo'n radiator-mandje.
Van mij zelf moet ik uitkijken geen Luna-verwachtingen te hebben bij Nala, ze is een heel ander ras (Ragdoll vs een Heilige Birmaan/Siamees), en heeft ook een ander karakter.
Nu is ze nog wat afwachtend, niet vreemd natuurlijk, ze schiet nog rapjes onder de grote krab-paal die we in de woonkamer hebben staan. De gewenning duurt gewoon een paar weekjes, maar ik zie daar voorlopig geen problemen mee. Overigens is die krab-paal ook haar plekje waar ze helemaal boven in ligt te slapen. Ja, ook Luna deed dat regelmatig, helemaal boven in liggen en Margriet kreeg haar daar gewoon niet weg als dat nodig was.
Wat wel erg leuk is is het 'kletsen' van Nala. Als ik bijvoorbeeld in de keuken bezig ben met bijvoorbeeld het ontbijt mauwt ze flink. Ik noem het kletsen want hard jammeren is het niet. Alsof ze een heel verhaal wil afsteken. Dit deed Luna dus niet, Nala is erg vocaal op zijn tijd. Dit schijnt ze van haar moeder te hebben.
En dan is er nog Sterre... Die begint ook te wennen dat Nala er is, en laat heel af-en-toe merken dat zij echt 'Baas-1' is van die twee. We worstelen alleen nog met het eten geven aan die dames, de één moet aan de senioren voer, de andere aan het kitten-voer. Maar dat lost zich ook wel weer op. Sterre komt ook weer lekker bij Margriet op de bank liggen slapen, alleen Nala blijft nog heerlijk op die grote krab-paal liggen.
Een enkele keer komt Sterre ook nog wel bij mij, iets wat ze in de tijd dat ze alleen bij ons was best vaak gedaan heeft. Uiteraard krijgt Sterre ook van Margriet en mij de nodige aandacht, zo'n nieuw jong katje is erg leuk maar de oude Oma mag ook niet vergeten worden.
Ik heb nog wel gezegd dat ik in mijn 'shack' een herinnering-plekje wil maken voor Luna, maar hoe ik dat verwezelijken moet weet ik nog niet. Luna was gewoon ook mijn 'Shack-kat'. Een potje met wat haar van Luna heb ik al staan, de rest ben ik nog lang niet over uit. Kan ook zijn dat hiet helemaal niets van terecht komt, maar de tijd moet dat maar gaan uitwijzen.
Je kunt dus tranen van geluk hebben, tegelijk met die van verdriet.