19 november 1996
Dit was een dinsdag. Opa Berends lag al een tijdje in het ziekenhuis, had hardnekkige darmproblemen. Na enkele operaties, waarvan hij er 3 onderging in 2 weken tijd, lag hij nu op de intensive care.
Margriet gaf nog les bij de Reddingsbrigade en we kregen rond die tijd een relatie. Na het les geven bij de reddingbrigade zijn Margriet en ik op ziekenbezoek gegaan bij mijn opa in het ziekenhuis. Natuurlijk was oma Berends daar ook bij, en nog iemand (ik dacht mijn moeder maar dat weet ik zo niet meer).
Toen Margriet en ik aan het bed stonden vroeg mijn opa aan mij 'Is dat je meissie?', ik verstond er niet zo veel van maar mijn oma zei 'zeg maar "ja", dan is het goed!' Ik kon dus weinig anders zeggen dan 'Ja!' tegen mijn opa.
Enkele dagen later is Opa Berends helaas overleden aan de gevolgen van 3 zware operaties door die darm problemen, hij mocht slechts 73 jaar worden.
In het weekend volgend op het ziekenhuisbezoek werd de relatie tussen Margriet en mij ook een heel stuk serieuzer. Hierop kreeg mijn oma het mooie idee dat we 19 november als datum te kiezen waarop we een stel werden. Prachtig toch? Gelukkig heeft Margriet Opa Berends nog in leven kunnen zien, maar helaas niet voor langere perioden. Zo denkt Margriet er eigenlijk ook wel over, want haar Opa Arents was in mei van dat jaar ook overleden en die heb ik helaas nooit mogen ontmoeten. Ik weet zeker dat Opa Berends Margriet best had gemogen.
Net als mijn moeder, mis ik mijn Opa en Oma Berends best wel. Zeker de humor en insteek die ze hadden. Opa was vrij modern in zijn opvattingen, in zaken zoals ongehuwd samenwonen ("Hokken" volgens de broer van Opa, Oom Berend) en het gebruik van techniek. Opa en Oma Hadderingh waren hierin een heel stuk minder modern ingesteld.
Zo kan ik me nog een moment herinneren dat Opa nadacht over het aanschaffen van een computer. Dat waren niet van die machines die we nu kennen, maar een oude model home-computer (Google eens op 'Commodore 64' of 'Atari 800XL'), apparaten met een tape-deck of floppy-drive die je op een gewone TV moest aansluiten. 8 bit machines met welgeteld 64kilobyte werk geheugen!
Opa Berends was net als mijn broer René, mijn vader en ik radio-zendamateur. Dus de hobby zat a flink in de familie. 2 van zijn zenders heb ik hier op de plank staan of liggen, die gaan dus niet weg zolang ik nog deze hobby heb.
Over een hobbykamer had hij ook simpele opvattingen: die hoef je toch niet op te ruimen, zolang je 1m² voor de stoel vrij houd en 1m² om de deur dicht te kunnen trekken... meer schone vloer heb je niet nodig.
Ander leuke trekjes die Opa had was iemand op de kast te jagen: nog voor de 1e operatie die hij ondergaan moest ging ik eens met mijn moeder en oma mee op ziekenbezoek, en kwam mijn slaapkamer ter sprake. Opruimen was niet mijn sterkte punt (nog steeds niet, maar toe maar..) waarop de opmerking kwam van mijn opa al grijnzend van oor-tot-oor 'Dan mep je de muur tussen jouw slaapkamer en die van je zus er uit? Heb je ruimte zat!'. Mijn zus Miranda was net van slaapkamer verhuisd, mijn broer was al gaan samen wonen. Mijn moeder gelijk in alle staten 'Als je dat maar laat!!'.... Prachtig!!
En mijn Oma bleef ook niet gespaard: een vlekje in een nieuwe overhemd kon er direct wel uit gehaald worden, alleen niet op de manier die Oma graag wilde... Opa pakte resoluut de schaar en zou zo het vlekje er uit knippen... 3x raden wat de reactie van Oma was.
Mooie mensen waren dat, erg blij dat ik ze als Opa en Oma heb gehad.